Muziek

Zonder “Er zit muziek in het hart van Dieren” is de Traverse niet compleet. Ik miste haar verfrissende geluid al. Gelukkig, mijn zorg was voorbarig. De BenW-supportersvereniging is alive-and-kicking en gaat weer vol op het orgel. Samen met enkele andere organisaties, we zullen ongetwijfeld nog horen welke dat zijn, blazen de muzikale vrienden de loftrompet over het volhardende college. Alsof er sinds 2007 helemaal niets is veranderd. De Steegse stuurbikkels hebben er toch maar mooi voor gezorgd dat Dieren een lange tunnelbak krijgt en het is maar goed dat het blik in de Oranjegarage wordt opgeborgen. Een waarlijk briljante zet! Zo krijgt Dieren een volwaardig intercitystation. Dat alternatieve plan van Lentink slaat volgens de dirigent nergens op. Kansloos! En, ik meld het maar even, het orkest heeft niets, maar dan ook helemaal niets, met de Gezamenlijke Belangen Organisaties te maken. Hoewel die naam dat wel suggereert.

Eindelijk weer eens een onafhankelijk geluid. Stop dat geroeptoeter over alternatieve parkeergarages, weg met dat gezever over de wegverlegging bij Hof te Dieren en hou op met dat meelijwekkende gezanik over de Burgemeester Willemsestraat. In de jaren voordat de Dierense rikketik het begaf liepen die vage NIMBY-clubs ook al in de weg. Bij het draagvlak van die gezelschappen zet ik, in navolging van het college, grote vraagtekens. In 2005 kwamen er via zulke groepjes nog geen 1500 bezwaarschriften tegen de toenmalige plannen binnen. Nu is het van hetzelfde laken een pak. Een luizige 45% van de bewoners van de Oranjebuurt tekende de petitie tegen de parkeergarage. Daar had dat zogenaamde Hart in Takt ondanks haar ronselpraktijken zelfs een dikke week voor nodig. Dan weet je het wel. Dat wil dus gewoon zeggen dat 55% van de buurtbewoners de komst van de Oranjegarage toejuicht. “Er zit muziek in het hart van Dieren” geeft die zwijgende meerderheid weer een stem. Samen met enkele andere organisaties waarvan we ongetwijfeld nog zullen horen welke dat zijn. Intussen prijs ik me gelukkig met dit volhardende college zonder wie niets in het Dierense universum beweegt.

2012 kan voor mij niet beter eindigen. Ik wens u eveneens een prettige jaarwisseling.

Maestro, muziek!

21 december

Hoort, hoort, het einde der tijden is gekomen. Aardbevingen, omklappende polen, plotselinge klimaatverandering, orkanen, hels vuur dat op ons neerdaalt en andere vreselijke rampen zijn ons deel. De tekenen zijn overal en voor iedereen waarneembaar. Oorlog, geweld, ziekte en honger teisteren de mensheid en we huiveren bij ijzingwekkende berichten over kannibalisme. Asteroïde Toutatis scheerde vorige week op slechts 96.000 kilometer tussen de aarde en de maan door. Als een verkenner van een grote zwerm broertjes en zusjes die op de aarde afstormt. En voor een goed verstaander is de stranding van een bultrug geen toeval. Dat kan maar één ding betekenen. Het einde der tijden is nabij. De Mayakalender eindigt nou eenmaal op 21 december 2012 als de zon en de aarde op één lijn naar de kern van de Melkweg staan. Bovendien wijzen uitspraken van Nostradamus en geschriften van antieke Egyptische sekten in dezelfde richting. Dus ontkennen helpt niet.

Op de aardbol zijn altijd genoeg malloten te vinden die daar ook naar handelen. Zij verkopen have en goed en trekken naar de enige plaats op aarde waar zij, en zij alleen, zullen worden gered door buitenaardse wezens die hen meevoeren naar een onbekende dimensie. Als het moment voorbijgaat zonder dat er iets gebeurt zoeken ze de oorzaak in foutieve berekeningen. Vervolgens bereiden zij zich voor op de nieuwe einddatum. Soms slaan deze figuren compleet door en plegen massaal zelfmoord in de verwachting dat zij herrijzen in hun nieuwe paradijs. Ik ken mensen die genotzuchtig in dit soort zaken opgaan. Die in iedere gebeurtenis een teken van hogerhand waarnemen en geloven in voorspellingen. Ik vraag dan altijd een bewijs. Bij voorkeur de lottogetallen van volgende week. Helaas, die kunnen niet worden gegeven want dat zou neerkomen op bevoordeling en daar doen waarzeggers en kaartenleggers niet aan.

Ach, laat gaan. Wat een nonsens! Het is bijna Kerstmis, het feest van licht en vrede. Ik wens u hele fijne feestdagen en groet u vanaf de Pic de Bugarach in de Franse Pyreneeën waar ik vandaag, de 21^e december, toevallig moet zijn. Het is hier trouwens wel druk zeg. 

Virus

Afgelopen weekeinde had ie me te pakken. Waarschijnlijk nog eerder. Ik was de dagen ervoor al zo sjagerijnig als de pest en ik wist niet waarom. Zondag sloeg het virus genadeloos en in volle hevigheid toe. Koortsaanvallen, hoofd vol watten, zo slap als een dweil en alles deed me zeer. Zo heftig was ik nog nooit door de griep aangepakt. Alle energie werd gespendeerd aan het gevecht tussen m’n afweersysteem en de valse indringer. Hij had niet alleen mij te pakken. Mijn vrouw was al eerder uitgeschakeld met een ander nog gemener virus en mijn kinderen kregen net als ik ook de volle laag. De uitzending van Politiek Rheden Live had er ook onder te leiden. Enkele genodigden waren eveneens gevloerd. Gelukkig kwam dat nog goed. Ja, denkt u: Wat moet ik met dit gewauwel? Zoek ’t even lekker uit. Gelijk heeft u maar het is voor mij een vorm van therapie. Een vijand die mij te sterk is. Het vreet aan me dat ik hulpeloos moet toezien dat er wat met me gebeurt zonder dat ik er wat aan kan doen.

Net als de mensen in Dieren die nu weer tegen ambtelijke en bestuurlijke muren aanlopen. Neem de bewoners van de Burgemeester Willemsestraat die bij de provincie geen voet aan de grond krijgen. Of de bewoners van de Oranjebuurt, die hun wijk plots zien afgesloten door een parkeergarage, een blok beton waar ze niet om gevraagd hebben. Of neem de machinaties aan de zuidwestkant van Dieren waar zonder blikken of blozen zes miljoen euro wordt uitgegeven aan de wegverlegging. Terwijl de MER dat juist afraadde. Volgens zekere bestuurders een eis van het rijk. Een eis waarvan na diepgaand onderzoek niets overbleef. Ze hadden het rijk namelijk zelf gevraagd om die eis op te nemen. Ja, zo gaat dat!

Mij kwam een noodkreet van een Dierenaar onder ogen. Machteloosheid, herhaling van traumatische ervaringen, zich compleet genegeerd voelen. Het verdriet en de woede spatten ervan af.

Ik raad bestuur en politiek aan nu eens echt te luisteren. Voorkom dat de Traverse getroffen wordt door het Hart van Dieren-virus. 

Moe

De Traverse Dieren. Ik kan me goed voorstellen dat mensen er een beetje moe van worden. Het gedraai, de machinaties en het gemanipuleer hangen mij ook mijlenver de keel uit. Wat is er over van Hart van Dieren, het plan dat van Dieren weer één dorp zou maken? Het resultaat, een brok ellende, mocht er zijn. Miljoenen euro’s door het afvoerputje, de levens van tientallen mensen overhoop gehaald maar geen korrel zand verplaatst.

Gedeputeerde Verdaas fungeerde toen als bliksemafleider. Hij trok een blik architecten open, de een nog beroemder dan de andere. In Atelier Verdaas vergastten zij Dieren op prachtige vergezichten, de een nog mooier dan de andere. Volgens de deskundigen van het Atelier was het Dierense probleem oplosbaar zonder ondertunneling van de Burgemeester de Bruinstraat en zonder verdiepte ligging van het spoor. De stuurgroep Hart van Dieren dacht teveel vanuit een verkeersoplossing en te weinig vanuit een visie op de ruimtelijke ordening. Ja, de ruimtelijke invulling van het gebied paste niet bij het dorpse karakter van Dieren.

Het ging er allemaal in als Gods woord in een ouderling. En de inwoners van Dieren hielden de moed erin. Zij streden voor het behoud van de rijksbijdrage, zij bleven er in geloven. Het moet gezegd: gemeentebestuur en raad steunden ze daarbij. De provincie, in de persoon van toenmalig gedeputeerde Van Haaren, stak echter geen poot uit. Sterker nog, toen de gemeente Rheden bij de minister pleitte voor behoud van de bijdrage keek ze de andere kant uit. Maar toen de rijksbijdrage alsnog loskwam verdween die wel in de zakken van de provincie.

Vervolgens werd het, inmiddels tot Traverse omgedoopte, project op de lange baan geschoven. Pas na de provinciale verkiezingen van 2011 (en dito afscheid van Van Haaren) kwam het proces weer op gang. Het ziet er nu naar uit dat Dieren zijn Traverse krijgt: een goot met een deksel, te veel gedacht vanuit een verkeersoplossing, te weinig geredeneerd vanuit een visie op ruimtelijke ordening en niet passend bij het dorpse karakter van Dieren. Plus nog een paar andere haken en ogen. 

Om moe van te worden!

Hesjes

Kinderen in het verkeer zijn extra kwetsbaar. U kent ongetwijfeld de verkeerssituatie rond scholen. Tijdens schoolspitsuren is chaos troef. Het is dan een kluwen auto’s, fietsen, ouders en kinderen. Auto’s die aan- en afrijden en in alle hoeken en gaten, soms midden op straat, geparkeerd staan, ouders die nog even gezellig met elkaar staan te kletsen, ouders met kinderwagens, bakfietsen en daar tussendoor laverende fietsers en rennende kinderen. 

Gelukkig gaat het bijna altijd goed maar je houdt je hart soms vast. Inspanningen van gemeenten, politie en schoolbesturen om de situatie veiliger te maken halen niet zoveel uit. Menselijk gedrag en menselijke gewoonten zijn heel erg moeilijk te wijzigen. Dat lukt alleen als er vier keer per dag bij alle scholen een politieagent bonnen uitdeelt.

Maar okay, het onderwerp leent zich prima voor politiek gebruik. Wie is er immers niet bezorgd om kinderen in het verkeer? Dat moet ook het CDA gedacht hebben. Vorige week werd de begroting van de gemeente Rheden behandeld. Traditioneel hét moment waarop politieke partijen zich in de kijker proberen te spelen. De christendemocraten kwamen met een briljant voorstel. Volgens hen dragen kinderen meestal minder “felle” (?) kleding. Een ernstig probleem want ze zijn dan minder goed zichtbaar in het verkeer. Weet je wat? We trekken hen een, door de gemeente te verstrekken, verkeershesje aan.

Hoe is het idee eigenlijk ontstaan? Een raadslid aan wie het opviel dat kinderen te donker gekleed zijn? Resultaat van gekeuvel aan de schoolpoort? Even gegoogled? Zoiets moet het geweest zijn want anders kom je niet met zo’n voorstel. Eigen verantwoordelijkheid is een van de stokpaardjes van het CDA. Geldt dat nu opeens niet voor ouders? Dit lijkt me juist bij uitstek iets dat ouder, kind en school, als ze daar behoefte aan hebben, prima onderling kunnen regelen.

Dat vond de gemeenteraad ook. Behalve de PvdA zag geen enkele andere partij er brood in. Exit hesjes. Maar de doelen van het CDA, publiciteit en aandacht, zijn bereikt. En ik verheug me al op volgend jaar. De partij heeft dan vast een nieuw lumineus idee.

Honderdduizend

Het rijk legt steeds meer taken bij gemeenten. De gemeente staat immers dicht bij de burger! Op het eerste gezicht een goede zaak. Maar er zitten de nodige haken en ogen aan. De decentralisatie gaat gepaard met forse bezuinigingen en gemeenten moeten het maar zien te plooien met het geld dat zij uit Den Haag krijgen. Als zij onderling verschillend beleid gaan voeren en er grote afwijkingen ontstaan dan kan dat leiden tot migratie binnen Nederland. Mensen trekken dan naar gemeenten met de voor hen aantrekkelijkste voorzieningen.

Het gaat om complexe taken op het gebied van zorg en sociale voorzieningen. Niet alle gemeenten zullen dat aankunnen omdat daarvoor de benodigde expertise ontbreekt. Daarom wil het kabinet toe naar 100.000+ gemeenten. Die zouden meer bestuurskracht hebben. Een merkwaardige redenering want dan wordt de afstand naar de burger weer groter. Dat alles steeds complexer wordt staat buiten kijf. Om taken te kunnen blijven uitvoeren zoeken veel gemeenten nu al de oplossing in samenwerkingsverbanden. Dat legt druk op democratische besluitvorming en controle.

Maar het is zoals het is. Den Haag wil het dus gebeurt het. De lokale politiek moet gaan nadenken over de toekomst van de gemeente. Wordt zelfstandigheid tot iedere prijs verdedigd of gaan we op termijn fuseren en met wie dan? Nemen we het heft zelf in handen of worden we op een ochtend wakker als inwoner van een gemeente waar we niet om gevraagd hebben?

Rheden, Doesburg, Rozendaal en Brummen kunnen zich niet aan die discussie ontrekken. De druk zal worden opgevoerd en eens zal er gekozen moeten worden. Laten we Rheden dan opbreken waarbij bijv. Velp naar Arnhem gaat en Spankeren naar Zutphen? Of willen we dat juist voorkomen en zoeken we samen met onze buren naar een oplossing die beter is voor ons allemaal? Dat proces zal gepaard gaan met heel veel emoties maar hij zal toch moeten worden doorlopen. Ik begrijp best dat ieder van ons zelfstandig wil blijven. Maar we kunnen de vraag niet lang meer ontwijken. De kop in het zand steken lijkt me dan geen goede strategie.

Nou, wie brengt de bal in het veld?

U merkt er niets van

De laatste keer dat mijn salaris werd verhoogd ligt alweer enige tijd achter me. Dat houdt ook in dat er geen inflatiecorrectie is toegepast. Ik klaag niet. Het zijn moeilijke tijden. Ik heb daar vrede mee en ik ben vast geen uitzondering. Veel mensen moeten het met iets minder doen. Ik was dan ook aangenaam verrast door de mededeling dat de gemeentelijke lasten in het komende jaar niet zullen stijgen. “Geen stijging lokale lasten” kopte het mededelingenblaadje van de gemeente Rheden een paar weken geleden. De burger merkt er niets van! Ha, eindelijk een overheid die van onze portemonnee afblijft. Die kunnen we veilig in de zak houden. Wat ’n bofkonten zijn we toch!

Ik heb even naar de cijfers gekeken. Daar moet je verder niks achter zoeken hoor. Puur een gewoonte van me. 

Daar gaan we dan. De OZB-tarieven worden met 5,5 procent verhoogd. Wat? Met 5,5 procent verhoogd en ik dacht dat ….? Kom, kom. Uw huis, uw bezit is in waarde gedaald dus per saldo betaalt u net zoveel als nu. Da’s wel zo eerlijk. U teert in op uw bezit maar dat is uw pakkie an. Daar hoeft de gemeente geen last van te hebben. Zie het maar als een soort inflatiecorrectie die de gemeente zichzelf toekent. Niemand wordt er beter van. En, read my lips, als de huizenprijzen en de bijbehorende WOZ-waarden weer omhoog gaan dan worden de OZB-tarieven vanzelf weer verlaagd (wilt u aub niet zo sarcastisch grinniken!?). 

Verder! De hondenbelasting gaat met 1,75% omhoog. Ja,ja ik hoor u! Maar de burger merkt er niets van want een hond is geen burger. Logisch als wat. 

Volgende graag! De toeristenbelasting stijgt 1,75%.  Ach joh, daar heeft al helemaal niemand last van. Hoteliers, campinghouders en jachthavenbeheerders kunnen dat gewoon doorberekenen aan hun gasten. Geen vuiltje aan de lucht.

Als u een verbouwinkje op de rol hebt staan hoeft u zich ook niet druk te maken. De leges voor een omgevingsvergunning stijgen marginaal. Van 1,99% van de bouwsom naar 2,19% procent van de bouwsom. Peanuts!

U merkt er allemaal niks van. Ech nie! 

Met stoom en kokend water

De Rhedense raad worstelt met de keuze voor een nieuw overdekt zwembad in Velp. Kiest zij voor de “Gruttostraat” of het “gat van Gerritsen”? De scenario’s verschillen zeer. Een zwembad aan de “Gruttostraat” wordt gebouwd door de gemeente Rheden en zal worden geëxploiteerd via een publiek-private samenwerkingsconstructie met onderwijsinstelling ROC A12, fitness-ondernemer Jagyba en zwemvereniging PFC Rheden. Een bad op de locatie “gat van Gerritsen” wordt gebouwd en geëxploiteerd door de gemeenten Rheden en Arnhem samen.

Alhoewel ze zelf aangeeft dat beide scenario’s in de behoefte voorzien adviseert het college de raad om te kiezen voor het “gat van Gerritsen”. Dat geeft meer zekerheid. Ik kan me de huiver ten aanzien van samenwerking met private partijen voorstellen. Ik roep daartoe nog even de gang van zaken rond zwembad Nieuwland in Dieren in herinnering. Op een herhaling zit niemand te wachten. Als het misgaat dan komen de problemen op het bord van de gemeente terecht. Aan de andere kant zijn er sterke argumenten om voor de “Gruttostraat” te kiezen.

In de discussies mis ik een belangrijk aspect. Wethouder Haverkamp (Rheden) ging met wethouder Elfrink (Arnhem) in overleg over een gezamenlijk zwembad. Je doet dat met de bedoeling om er samen uit te komen. Als je vervolgens met een oplossing hebt dan kun je moeilijk iets anders aan de gemeenteraad verkopen. Je zou jezelf immers volstrekt ongeloofwaardig maken. Zeker bij grote buur Arnhem. Een gezamenlijk Arnhems-Rhedens sportbedrijf, het volgende doel van dit college, kun je dan wel op je buik schrijven. Het “Gat van Gerritsen” wordt dus logischerwijs als de meest gunstige optie voorgesteld. Ieder ander advies zou ernstig gezichtverlies opleveren en verdergaande samenwerking met Arnhem frustreren. Ik begrijp het mechanisme maar het staat een onbevooroordeelde keuze in de weg.

De raad staat onder grote druk. De zwembaddiscussie loopt al jaren maar nu moet ze binnen enkele weken een onomkeerbaar besluit nemen. Voor een eerlijke beslissing heeft ze een onafhankelijk advies nodig dat niet wordt beïnvloed door het college. Daarvoor dient de raad de ruimte te pakken en de tijd te nemen. Durft ze dat aan?

Nanananana!

Gedeputeerde Staten van Gelderland stellen voor om brieven van “veelschrijvers” zo snel mogelijk van het bureau naar de prullenbak te verhuizen. Volgens hen zijn veelschrijvers ‘burgers, instellingen of (semi)politieke groeperingen die met grote regelmaat bezwaarschriften en klachten indienen naar aanleiding van onder meer Wob-verzoeken en andere geschriften.’

Deze correspondentie wordt voortaan centraal afgedaan. Dat geldt ook voor brieven die aan Provinciale Staten en commissies zijn gericht. Gedeputeerde Staten nemen dat werk graag uit hun handen. Officieel omdat de ambtelijke organisatie er veel werk aan heeft. In werkelijkheid hebben zij het gemunt op één specifiek iemand die lastige vragen stelt en er geen genoegen mee neemt als hij met een kluitje in het riet wordt gestuurd.

Het meervoud “veelschrijvers” is misleidend. Het gaat vooral om één persoon: Joop Zijlstra uit Ellecom. Het voorstel heeft ook een werktitel: “Pilot Papier Hier”. Onversneden Gelderse humor! Erg geestig!

De heer Zijlstra legt de provincie en de gemeente geregeld het vuur aan de schenen met vragen over de Traverse Dieren. Vooral het voornemen om weg en spoor bij Hof te Dieren te bundelen is een heikel punt. Volgens de Milieu Effect Rapportage van de provincie zelf is die bundeling slecht voor de natuurwaarden. Maar de provincie (en in diens spoor de gemeente Rheden) beweert dat de wegverlegging door het rijk is opgelegd.

Bewijs voor die voorwaarde ontbreekt. Integendeel! Het rijk heeft eind 2010 verklaard dat de wegverlegging géén voorwaarde is voor de rijksbijdrage en dat het initiatief daartoe juist bij de provincie lag.

Kosten 6 miljoen euro.

Intussen raken huizenbezitters aan de Burgemeester Willemsestraat, aan de andere kant van Dieren, in de knel. Het Traverseplan zet hen op een eiland in een zee van voorbijrazend verkeer. Er is echter geen geld om hen uit de problemen te helpen. Wrang! Het belang van adellijk grootgrondbezit gaat vóór de miezerige belangetjes van het plebs.

Zijlstra is vasthoudend. Hij laat zich niet afschepen.

Dan zie je als machteloze overheid nog maar één uitweg. Dan val je terug in kleutergedrag. Je stopt de vingers in de oren en neuriet: NANANANANA!

Waar is dat feestje?

Flashmobs, Project X, illegale houseparties, voetbalwedstrijden, festivals.  Waar veel mensen samenkomen liggen de risico’s op ordeverstoring, vernieling en geweld op de loer. Waarom gaat het bij het ene evenement goed en slaat elders de vlam in de pan? Wanneer wordt er ingegrepen en wanneer wordt zo’n samenkomst oogluikend toegestaan?

Sinds de rellen in Haren weten we dat Project X staat voor rotzooi trappen. In Arnhem dreigde een herhaling. Burgemeester Krikke gooide daarop de stad op slot om trammelant voorkomen. Prima actie!

Vorige week was er een illegale houseparty in Riviersteen. De beheerder van het terrein belde de politie om er een eind aan te maken. De organisatoren weigerden te stoppen. Daarna trok de burgemeester alles uit de kast. Pelotons ME, ambulances, brandweer, de hele rataplan was present. Maar er werd niet ingegrepen. De eigenaar wilde de mensen van zijn terrein hebben en het geluid bezorgde veel mensen overlast. Maar de burgemeester van Rheden greep niet in.

Een luidruchtig feestje in de sportkantine wordt niet getolereerd. Bepaalt het aantal feestgangers de grens? Als 40 mensen een feestje bouwen en overlast veroorzaken dan wordt er een eind aan gemaakt maar als 400 mensen dat doen wordt er niet ingegrepen. Pas om half zeven in de ochtend ging de volumeknop omlaag. Fijn voor de inwoners van Lathum en Giesbeek. Kwamen zij eindelijk ook aan slapen toe.

Zijn de organisatoren die weigerden het feest te stoppen ter verantwoording geroepen? Zijn er bij het vertrek van de bezoekers nog auto-, alcohol- en drugscontroles uitgevoerd? Het lijkt me sterk dat de feestgangers alleen maar gedanst hebben en Riviersteen ligt niet bij een bushalte. Maar ik heb niets van dit alles vernomen. Als de voetbalkantine sluit dan staat bij wijze van spreken de politiefuik om de hoek.

De Rhedense Burgermeester Van Wingerden van Rheden had misschien goede redenen om niet in te grijpen. Maar dat het rechtsgevoel van velen hier een gevoelige knauw kreeg valt niet te ontkennen. Ze heeft dan ook het een en ander uit te leggen. Niet alleen aan de raad maar ook aan de burgers.

In alle ernst

De rijksoverheid legt steeds meer taken bij gemeenten. Dat gaat steevast vergezeld van krimpende budgetten. Daar komen kortingen op het gemeentefonds nog bij. Gemeenten hebben sowieso al moeite om de eigen inkomsten op peil te houden. De crisis heeft bijvoorbeeld ook het vastgoed geraakt. Grond levert op dit moment geen stuiver op. Gemeenten die eerder forse posities in de grondexploitatie hadden ingenomen moesten grote bedragen afschrijven. Diverse colleges zijn daar al over gestruikeld.

Om het hoofd boven water te houden proberen gemeentebesturen de problemen op te lossen door het schrappen van voorzieningen, het uitkleden van (sociale) regelingen, het verhogen van belastingen en een efficiëntere werkwijze. Over dat laatste wil ik het hebben. Die efficiëntie wordt gezocht in afslanking van de organisatie en het aangaan van steeds inniger samenwerkingsverbanden met andere overheidslichamen, (semi)publieke instellingen en commerciële partijen. Dat varieert van een gezamenlijke “back-office” en het bundelen van specialistische kennis tot uitbesteding en het delen van voorzieningen.

Enkele “Rhedense” voorbeelden. De gemeenten Arnhem, Rheden, Renkum, Overbetuwe en Lingewaard werken samen op het gebied van belastingen, subsidies, ICT en inkoop. Er is zelfs sprake van een gezamenlijk administratiekantoor in Huissen waar verschillende diensten worden ondergebracht. Of neem het nieuwe zwembad op de grens van Velp en Arnhem in het “gat van Gerritsen” aan de Arnhemsestraatweg dat de verouderde zwembaden Valkenhuizen op de Geitenkamp en de Dumpel in Velp moet vervangen.

De voordelen van samenwerking liggen voor de hand. Maar er zijn ook keerzijden. Onderlinge afhankelijkheid en verwevenheid nemen toe. Er is geen weg terug. We weten ook allemaal dat schaalvergroting niet altijd tot het gewenste resultaat leidt. Daarnaast staat het eigen karakter van gemeenten en dorpsgemeenschappen op de tocht. En hoe staat het met het democratisch fundament? Houdt de lokale volksvertegenwoordiging voldoende invloed op het beleid en kan ze haar controlerende rol waarmaken? Kwesties die mijns inziens alle aandacht verdienen. Of neemt de raad genoegen met een, op termijn, louter ceremoniële rol? Surft ze gedwee mee op de golven van fusie en gemeentelijke herindeling? Zulke vragen kun je nooit te vroeg op de agenda zetten!

Afscheid

De brief van het hoofdkantoor liet geen ruimte voor twijfels.  Ze moeten er nu toch echt uit.  Met bezwaard gemoed trad ik hen tegemoet. Even doorbijten. Ze hebben er recht op te weten waar ze aan toe zijn.

Na mijn mededeling bleef het even stil. Grijs mompelde wat voor zich heen. Groen vroeg vertwijfeld “Dus toch! Waarom? Wat hebben wij misdaan?”

Ik weer: “Jullie tijd is om. Volgens het hoofdkantoor heeft met name Grijs al die jaren teveel gegeten en bovendien zijn jullie oud en versleten.“ Ik deed snel een stapje terug want Grijs sperde dreigend zijn klep open. “Oud? Versleten?” schreeuwde hij. “Hoe kom je daarbij. Jarenlang hebben wij de zwaarste lasten gedragen en het vuilste werk opgeknapt. Toch kunnen we nog vele jaren mee. Mankeert er soms iets aan onze wielen, zie jij haarscheurtjes, deugt onze klep soms niet?”

Ik vertelde ze dat het niet anders kon. Ze worden nooit meer geleegd. Ron en Riet zijn hun opvolgers. Riet neemt de taken van Groen over en Ron vervangt Grijs. En ze krijgen hulp van Violet. Grijs en Groen hadden er al van gehoord. Nou, met Violet hadden ze geen moeite. Goed voor het oud papier! Met Riet en Ron ligt dat anders. Riet deelt de lakens uit wisten ze. Die zeurt al jaren over de volle buik van Grijs. Nu heeft ze haar zin. Ze zijn vooral boos op Ron. Grijs herinnert zich nog goed hoe hij Ron heeft aanbevolen voor promotie. Juist om te voorkomen dat Riet haar zin zou krijgen. Die promotie kwam. Maar helaas de geruchten bleken waar. Ron, eenmaal naast Riet aangeschoven, was gedraaid als een blad aan de boom. Na zijn promotie volledig ingepakt door Riet.

Ik trachtte hun wat op te monteren. Ik vertelde over de chips van Ron en Riet. Dat die handig zijn om te bepalen bij wie ze horen en dat die ook gebruikt kunnen worden om te zien hoeveel ze aankomen of afvallen. En dat Violet zo’n fleurig deksel heeft. Het hielp geen zier. Mistroostig staarden ze voor zich uit.

Zachtjes rammelend gingen ze heen. 

Uitslag

De verkiezingen drukten ons weer eens met de neus op de feiten. De peilingen bleken matige voorspellers. Ze gaven een richting. Niet meer dan dat.

Rutte en Samsom haalden vernietigend uit. Maar zij houden elkaar nu in een wurggreep waar ze zonder gezichtsverlies niet heel snel uit zullen komen. In de campagne stonden deze partijen diametraal tegenover elkaar. Willen ze samen op het pluche kruipen dan zullen zij een flinke scheut water bij de coalitiewijn moeten doen. Het zal van beide partijen het uiterste vergen om een werkbare relatie op te bouwen en in stand te houden. Daarnaast moeten ze ernstig rekening houden met felle oppositie. De verslagen concurrentie zint op wraak en zal geen gelegenheid voorbij laten gaan om flink in het voorgenomen, en voor sommigen al vaststaande, huwelijk te stoken.

Een kabinet met daarin uitsluitend de VVD en de PvdA is ondanks een meerderheid in de Tweede Kamer voor beide partijen behoorlijk riskant. Alleen een economisch wonder kan zowel links als rechts tevreden stellen. Zo’n mirakel zal zich niet snel aandienen. Zolang we die vervelende euro niet onder controle krijgen moet de kloof tussen links en rechts op een andere manier gedicht worden. Dat kan alleen door het midden. Ik verwacht dan ook een vierpartijenkabinet waar ook D66 en het CDA aanschuiven.

Een ding is duidelijk. Gemeenten krijgen het stevig voor hun kiezen. In alle partijprogramma’s wordt een deel van de miljardenbesparingen gezocht in het overhevelen van taken naar gemeenten. Zaken op gebieden als zorg, sociale voorzieningen, arbeidsmarkt, onderwijs, jeugd en volkshuisvesting komen op het bord van de lokale overheid te liggen. Die moet het sowieso met minder geld doen. Alle partijen korten stevig op het gemeentefonds. De druk om via gemeentelijke herindeling te fuseren of anderszins schaalvergroting toe te passen neemt toe. Het is de vraag of kleinere gemeenten die druk aankunnen. Ik ben zeer benieuwd hoe zij daarmee omgaan. Met de gemeenteraadsverkiezingen in zicht (maart 2014) wordt dat best spannend. Maar zover zijn we nog niet. Eerst maar eens zien of ze er in Den Haag uitkomen. 

Rawhide

De zwevende kiezer bepaalt volgende week woensdag de uitslag. Politici breken zich het hoofd hoe zij die onzekere knuist naar het juiste vakje op het stembiljet kunnen leiden. De afgelopen dagen werd nog eens onderstreept dat het imago van de partijleider daarbij doorslaggevend is. Één misstap en de kudde slaat op hol. Emile Roemer (SP) liet zich eenvoudig afbluffen door een ‘jokkende’ Rutte (VVD). In de daaropvolgende stampede gingen honderdduizenden potentiële SP-kiezers aan de haal. Emile was minder sterk dan zij hadden gedacht. Diederik Samsom ontving het zwervende stemvee met open armen in zijn PvdA-corral. De PvdA-trailboss oogt steviger en laat niet met zich sollen. Het ziet er niet naar uit dat Roemer het ontsnapte kiezersvolk weer terug naar zijn kudde kan drijven.

Niet alleen de gezichten willen ons verleiden. Ook de verkiezingsprogramma’s, de inhoud waarvan diezelfde gezichten zeggen dat we het vooral daarover moeten hebben, dekken niet de volledige lading. In de berekeningen van het Centraal Planbureau gaan de voornaamste partijen met de billen bloot. Het resultaat, Keuzes in Kaart, is een dik boek vol getallen, afkortingen en ingewikkelde termen. Even doorbijten maar zeer de moeite waard. Als u meer wilt dan fraaie leuzen en oneliners kan ik het u aanbevelen. Trap daarna niet in de reflexen van de betrokken partijen. Die vinden het soms maar cijfertjes. Juist als die niet zo goed in het door hen geschetste beeld passen.

Nee, het is niet gemakkelijk. Zelfs prominente partijleden hebben er moeite mee. Vooraanstaande SP’ers schrokken zich rot toen uitkwam dat de Roemer “creatief” met AOW-standpunten omgaat. En VVD-coryfee Haverkamp groef een kuil voor de PvdA en GroenLinks maar viel er zelf in. Op twitter verfoeide hij hun plan om het gemeentefonds met 1,2 miljard euro te korten. Helaas, alle grote partijen ( D66 doet het met 0,7 miljard iets minder heftig) hebben dat plan. Ook zijn eigen VVD! Maar ik heb, voordat ik deze column schreef, nog geen tweetje gezien waarin hij Rutte de mantel uitveegt.

Dit kiesrund groet u!

En denk eraan. Kies wat u wilt maar ga alstublieft naar het stemlokaal! 

12 september

De verkiezingen komen eraan. We worden platgewalst onder het campagnegeweld. Europa, werk en de betaalbaarheid van de zorg zijn de belangrijkste thema’s.

Partijen doen er alles aan om in de picture te komen. Dan roep je dat kraanwater op het terras gratis moet zijn, de langstudeerboete wordt afgeschaft, iedere werknemer 1000 euro cash krijgt, ABN AMRO een staatsbank moet blijven, Europese boetes alleen over je “dead body” worden betaald, de banken worden aangepakt, de hypotheekrente ongemoeid blijft, jouw partij de banenmotor in een hoger toerental zet, je ambtenaren de laan uittrapt en de zorg betaalbaar blijft. Terwijl de boter van je hoofd druipt beschuldig je de concurrent van het doen van loze beloften. Geeft allemaal niks. Het gaat erom dat je in het nieuws komt.

Het imago van de partijleider wordt daarbij steeds belangrijker. Het komt in essentie neer op de vraag of u een tweedehands auto van hem of haar zou kopen. Als de partijleider onzeker, krampachtig, als een doetje of te afstandelijk overkomt loopt de kiezer weg. De PvdA met Cohen en de SP met Kant zijn treffende voorbeelden. Daarentegen levert een aansprekende voorman/vrouw waar mensen zich mee kunnen vereenzelvigen honderdduizenden stemmen op. Dezelfde SP maar nu met “oom  Emile” aan het roer en de PVV van “onze Geert”  zijn het levende bewijs.

Een fascinerend spel waar ik mijn steentje graag aan bijdraag. Donderdagavond 6 september gaan twaalf lokale en regionale politici (waaronder twee mensen op de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer) in mijn radioprogramma Politiek Rheden Live uitleggen waarom wij op hun favoriete partij moeten stemmen. Naast algemene onderwerpen stel ik thema’s die onze regio raken aan de orde. Denk bijv. aan de IJssellijn of de relatie van de regio met de Randstad. Eens kijken hoe mijn gasten de verbinding met “Den Haag” leggen. 

Column Willem geweigerd door Streekjournaal

Sinds eind 2009 verzorg ik een column voor het Streekjournaal over de handel en wandel van bestuur en politiek. Ik was daartoe uitgenodigd door de toenmalige redacteur van het Streekjournaal. Hij gaf me volledig de vrije hand. Zonder enige beperking en met open vizier. Hij kon mijn kritische houding en de mijn verwoording daarvan wel waarderen.

Bij de recente overname van het Streekjournaal door BDU ging ik mee met de “boedel”. Met de huidige redacteur had ik af en toe wel enige discussie maar mijn column werd altijd geplaatst. 

Tot deze week! Mijn column Willem over de Doesburgse wethouder Willem Bouman werd geweigerd.

De redacteur en zijn baas vonden de het stuk iets teveel 'op de man' geschreven en niet volledig stroken met de visie die BDU hanteert: ; 'Het met open vizier, positief-kritisch volgen en becommentariëren van lokale ontwikkelingen'.

Ik ben hier behoorlijk boos over en ik twijfel over de redenen van de weigering. In mijn columns worden politici en bestuurders vaak scherp en kritisch bekeken. Soms veel scherper dan in de column van deze week. Door te prikken in het beeld van zo’n persoon probeer ik de lezers tot nadenken te stemmen en de politici en bestuurders scherp te houden. Dat vinden laatstgenoemden niet altijd even fijn en gezellig maar ik hoop dat ze af en toe eens in de spiegel kijken.  

Ik ga niet iedereen te vriend houden.  En als mensen zich op hun tenen getrapt voelen dan hebben ze daar vooral zelf last van.  De reacties die ik van de “man in de straat” krijg zijn over het algemeen zeer positief. Vaak vergezeld van de uitspraak:  “Het eerste wat ik lees is je column” (en soms ook het enige)   

Het grote verschil met  de column van deze week is dat die nu eens niet over een politicus uit Rheden gaat  maar dat het een bekende politicus uit Doesburg betreft.  En niet zo maar een.  Het gaat om de Willem Bouman,  de personificatie van macht in politiek/bestuurlijk Doesburg.

Daar zit volgens mij de crux. Ik vrees dat bij de weigering het contract met de gemeente Doesburg (de gemeentepagina’s in het Streekjournaal)  een doorslaggevende rol speelt.  Zeker in lokaal  krantenland geldt   “Wiens brood men eet, diens woord men spreekt”. Daar verdraagt een kritisch stukje over de machtigste politicus van Doesburg zich natuurlijk al helemaal niet mee.

Het lijkt er mijns inziens sterk op dat de angst dat de gemeente Doesburg (i.c. Bouman) zodra de kans zich voordoet de gemeentepagina’s weer van het Streekjournaal af neemt een grote rol speelt.

Zou Willem Bouman zelf de column proberen tegen te houden? Dat denk ik geenszins.  Hij is wel wijzer.  Hij weet wat hem dan te wachten staat.  Denk maar eens aan het voorbeeld van burgemeester Wolfsen van Utrecht die een hem onwelgevallig stukje in een lokale krant tegenhield. Heel Nederland viel over hem heen en sindsdien is zijn imago aan gort.

Als iemand zich door mijn schrijfsel op de tenen getrapt voelt dan kan ie naar mij of naar de krant gewoon reageren. In alle openheid en niet via achterbaks gedoe. Dat is de enige juiste weg.   

De redactie bezweert me dat angst en zelfcensuur niet aan de orde zijn.

De betrokken redacteur is enkele weken afwezig. Daarna ga ik met het Streekjournaal om tafel. Daar zal een stevig gesprek worden. 

De redactie geeft ook aan dat men doorgaans erg tevreden is over de onderwerpkeuze, de toon, invalshoek en de lokale invulling van mijn bijdragen en ze.

Ik heb de deur daarom nog niet helemaal dichtgegooid. Van het gesprek zal afhangen of ik met de column doorga. Over de vorm moeten we het eens worden. Maar ik moet me vrij voelen om te schrijven wat ik denk en vind. Dat is een absolute basisvoorwaarde!  

En verder geen ongein.

Tot aan dat gesprek blijf ik de columns aanleveren. 

Wat ik ook besluit, ik doe er in ieder geval een aantal mensen een plezier mee. Da's 'n ding dat zeker is.

Willem

Meestal is het erg rustig in SP-vesting Doesburg. Lokaal SP-opperhoofd Willem Bouman heeft het politieke leven in de Hanzestad al tien jaar in een ijzeren greep.

Voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2010 maakte ik voor het Streekjournaal een serie verslagen waarin partijen konden reageren op stellingen die ik hen voorlegde. De Rhedense politiek deed enthousiast mee. In Doesburg lag dat iets anders. Willem meldde mij dat de Doesburgse politiek geen gebruik van mijn aanbod zou maken. U leest het goed, hij sprak niet alleen voor de SP maar voor alle partijen. Later bleken die niet op de hoogte. Glasnost en perestrojka waren aan Willem niet besteed. Gevaarlijke gezagsondermijnende fratsen!

Anno 2012 vertoont Willems bastion toch scheurtjes. Geen muiterij in eigen gelederen hoor. Nee, het zijn de huurlingen in zijn coalitieleger die de boel op stelten zetten. Satelliet D66 is een ware duiventil. Voor je er erg in hebt fladderen raadsleden ervandoor, wordt een wethouder uit het collegehok gegooid of met Deventer koek naar een ander nest gelokt. (die overigens na krap vier maanden weer het luchtruim koos. Wel met ’n paar gouden eieren, twee jaren wachtgeld, onder haar vleugels. Maar dit geheel terzijde.) Tot overmaat van ramp liep de Stadspartij ook uit het gelid. Die smokkelde zo’n decadente kledingbaron het bolwerk binnen. Tegen de wil van Willem! Geen greintje discipline hebben die gasten. Een nachtmerrie voor gestaalde kaders.

Maar ziedaar. De zon rijst op, het oosten kleurt rood! De lange mars zit er bijna op. Tientallen jaren van ijzeren discipline, onvoorwaardelijke opoffering en een onwankelbaar geloof in de alwetende voorzitter eindigen op 12 september in de grote sprong voorwaarts. Als het Binnenhof onder de rode banieren wordt bedolven is vaandeldrager Willem daarbij. Misschien staat er in het nieuwe Volkscongres zelfs een stoeltje voor hem klaar.

Wat zeg je? Is Willem dan bereid om zijn leraarsalaris plus Doesburgs zakcentje te verruilen voor een hongerloontje van de partij en een plekje op de Haagse achterbank? Joh, hou je waffel ‘s! Stel niet van die rare achterdochtige vragen! Willem doet ‘t. Zeker weten van yes. Ik heb een rotsvast vertrouwen in hem. 

Bovenstaande column is NIET in het Streekjournaal verschenen. Het stuk werd door de redactie geweigerd. Zie mijn reactie daarop. 

Democratie en zo..

In Amsterdam scheurden SP-ers verkiezingsaffiches van GroenLinks van de borden. In Alphen aan de Rijn waren het PvdA’ers die affiches van de SP verwijderden. Volgens sommigen hoort het bij de traditie. Ik erger me aan deze folklore. Het zegt iets over de diepere belevingswereld en de mentaliteit van de plakkers. Strijd vooral niet met open vizier maar pak je politieke rivaal in het geniep. Achterbakse lafbekken met een lijmkwast!

Waar zijn deze types toe in staat als zij zich sterk genoeg voelen? Knokploegen op straat, opsluiting van je politieke tegenstander of als dat niet kan zijn strot doorsnijden?

Overtrokken? Democratie is kwetsbaar en de geschiedenis, ook de recente, leert anders.

Over democratie gesproken. In Kamerik heersen nog feodale toestanden. Baronnenfamilie Taets van Amerongen stuurde via haar stichting Beheer Kasteel Renswoude tientallen inwoners een aanslag voor transacties met onroerend goed. Deze “dertiende penning” stamt uit de 15^e eeuw. De bedragen waar het om gaat zijn echter heel erg 2012. Middeleeuws is het zeker maar de baron staat in zijn recht. Merk ook even op dat Kamerik in het westen van Utrecht ligt en Kasteel Renswoude in het oosten van die provincie. We hebben het eigenlijk ook niet over een “dertiende”  maar over een “negende penning”. In 2015 vervalt het recht. Tot dan kan de baron gebruikmaken van een overgangsregeling (ingesteld in 1984) waarin de heffing is verhoogd van 7 naar 11%.

De heren van Middachten en Twickel kunnen hier alleen maar van dromen. Hun heerlijke rechten zijn lang geleden afgeschaft. Er is overigens geen reden tot ongerustheid. Zij weten de weg naar de overheidsruif uitstekend te vinden. Ik zou wel eens precies willen weten hoeveel belastinggeld zij opsouperen. Via subsidies, ambtelijke inzet en al dan niet verstopt in projecten. De wegverlegging bij Hof te Dieren staat hoog op mijn lijstje. Die levert geen voordeel op voor de Traverse, wel voor de eigenaar van het landgoed. Kosten 6 miljoen.

Daar kan de familie Taets nog een puntje aan zuigen. Of eet die van meer walletjes? Prikt ze ook een vorkje mee bij het moderne belastingdiner?

Te duur!?

Medicijnen tegen de ziekte van Fabry kosten gemiddeld 200.000 euro per jaar, tegen de ziekte van Pompe tussen de 400.000 en 700.000 per jaar. Volgens het College voor Zorgverzekeringen is dat te duur. Ze stelt voor om deze medicijnen niet meer te vergoeden. Het gaat per jaar om 55 miljoen euro.

Voor dit specifieke geval hoop ik dat de betrokkenen worden ontzien. Deze ingreep is niet nodig. Zorgverzekeraars maken een veelvoud aan winst. De farmaceutische industrie verdient wereldwijd alleen al op de medicijnen voor deze twee ziekten honderden miljoenen. Legt de politiek zich neer bij het dictaat van de industrie, de markt?

Waar ligt de grens van de prijs die wij samen willen betalen voor medische zorg? Hoever gaat onze solidariteit? Wie eigent zich het recht toe om anderen noodzakelijke medische zorg te ontzeggen, aan hun lot over te laten? Wie speelt voor God?

Voor kostenbesparing wordt nu vooral gekeken naar de uitvoering. Naar de behandelaars, de artsen, specialisten en de “handen aan bed”. Niks mis mee maar volgens mij is er nog een wereld te winnen in het circuit daaromheen, het medisch-industrieel complex. Te beginnen bij de farmaceutische industrie en de producenten van dure medisch apparatuur.

Een jaar in een verpleeghuis kost ongeveer 55.000 euro, een jaar in een AWBZ-instelling komt op 100.000 tot 150.000 euro. Het moment dat vader, moeder, uw gehandicapte kind of uzelf te duur wordt nadert. Dan berekent een anonieme boekhouder op een spreadsheetje dat uw tijd om is. Er hoeft zelfs geen mens aan te pas te komen. De computer kan best zonder. U ontvangt uw vooringevulde overlijdensakte dan volautomatisch in de mailbox. Da’s wel zo gemakkelijk.

Cynisch? Ja! Onrealistisch? Ik hoop het! Feit is dat de kosten voor medische zorg exploderen. De kloof tussen wat we willen en wat we kunnen wordt steeds breder. Dat leidt tot een paradox. De waarde van een mensenleven is niet uit te drukken in geld. Toch gaat dat gebeuren.

Ik heb geen pasklaar antwoord. We moeten ons in ieder geval niet laten ringeloren door de geldbeluste “markt”. 

Harde Schijf

Digitaal opgeslagen informatie is om verschillende redenen maar beperkt houdbaar. Een CD geeft na een jaar of zes, zeven de geest. Dat geldt ook voor andere gegevensdragers. Soms heb je dan een probleem in huis. Zo bleek een door de BBC op videoschijven vastgelegde kroniek van Groot-Brittannië na zestien jaar onleesbaar te zijn. De computer en de programmatuur om de schijven te lezen bestonden niet meer. Weg investering, weg inspanning van duizenden mensen.

Franse kerngeleerden hebben daar wat op gevonden. Ik zal u niet vermoeien met de technische details maar zij ontwikkelden een ”harde schijf” die tien miljoen jaar meegaat. De informatie op de schijf waarschuwt toekomstige archeologen om niet te gaan graven op plekken waar kernafval is opgeslagen. Er zijn nog wel wat probleempjes. Hoe ziet taal er over pakweg vijf miljoen jaar uit en hoe wordt er dan gecommuniceerd? Je moet er ook nog even voor zorgen dat de schijf in de daarvoor bestemde handen komt. Niettemin een mooie vinding. Alle kennis, alles wat we weten over heden en verleden kunnen we voor eeuwig vastleggen en (hopelijk) delen met de verre toekomst.

Intrigerend en frustrerend tegelijk. De homo sapiens, de mens in zijn huidige vorm, bestaat pas tweehonderdduizend jaar. Hoe zit dat met de toekomst? Leven er over vijf miljoen jaar nog wel nakomelingen van ons? Hoe zien onze kindskinderen er na 33.000 generaties uit? Wat doen ze, waar zijn ze, hoe leven ze, hoe oud worden ze, heet een van hen Theo? Is de mens verdrongen door andere levensvormen?

Antwoorden zijn er niet. Hoe graag we dat ook zouden willen, een blik in de toekomstige werkelijkheid is ons niet vergund. Maar goed ook want anders zou toekomst geen toekomst meer zijn en onze fantasie in een klap nutteloos. Nee, ik wil van Star Trek blijven genieten. One to beam up!

Laten we hopen dat er nog heel veel toekomst is. Dat die niet wordt beëindigd door een archeoloog die gaat wroeten op een verkeerde plek. Daartoe aangezet door een schijfje dat is bekrast met geheimzinnige niet te ontcijferen tekens. 

Oppositie?

De Rhedense voorjaarsnota bevatte “foutjes”. Oeps, een paar minnetjes vergeten. De foutieve nota was al naar de raad gestuurd maar nog net op tijd, voor de raadsbehandeling, werd de boel gecorrigeerd. Twee miljoen euro verdween als sneeuw voor de zon. Preciezer: een miljoen euro plus werd een miljoen euro min. Een nadelig verschil van twee miljoen euro.

Het gaat om begrotingsposten voor de volgende jaren. Het geld was gelukkig nog niet uitgegeven. Maar toch! De portemonnee is sneller leeg dan gedacht. Minder “mooie dingen voor de mensen” dus.

BenW informeerden eind mei de raad over de blunder. Het college “betreurde” de gang van zaken. Je zou verwachten dat de oppositie vervolgens als door een wesp gestoken van het pluche opveert. Niet dus. Hoogstens wat lauwe reacties in de trant van “Jammer hoor, kan gebeuren. We zijn toch allemaal mensen nietwaar en wie maakt er nou nooit een fout.”

Dit gedrag is exemplarisch voor deze gemeenteraad. In het raadshok op Steeg huist een kudde makke schapen. Echt kritisch volgen van het bestuur is er niet bij. Vooral de PvdA faalt. Als aanvoerder van de oppositie hoort zij het college het vuur na aan de schenen te leggen. Helaas, de Rhedense PvdA is de hele raadsperiode al praktisch onzichtbaar. Een waterige, kleurloze slappe hap! Heeft iemand de laatste tijd nog iets van haar gehoord? Ik niet.

Vooruit dan, ik geef een voorzetje: Pak de politiek verantwoordelijken aan. Wat nou college, “betreuren” is niet voldoende, wij eisen uw nederige excuses voor deze kapitale fouten. U, wethouder, heeft de controle niet op orde, is laakbaar nonchalant. Krijgen ambtenaren lager in de hiërarchie een trap terwijl de gemeentesecretaris de dans ontspringt? Neem geen genoegen met vage formuleringen als “passende interne maatregelen” maar eis precieze, concrete uitwerking van die maatregelen.

PvdA, laat je dit op je zitten? Nee toch? Hop, uit de luie stoel, aan het werk, het is afgelopen met dat futloze slome gedoe! Gooi die grauwsluier van je af. Laat eens wat vuur en politieke passie zien. Of vraag ik nu teveel van je?

Bezoek

Ja hoor, daar was ze dan! Onder nummer 144 sloot minister Schultz (VVD) zich aan bij de rij bezoekers van de IJssellijn. Schultz bracht een oude boodschap: Het kan niet anders, de goederentreinen zijn onvermijdelijk en er is geen geld is om de overlast die ze veroorzaken te beperken. Belangengroeperingen mochten zoals gebruikelijk hun gal spuwen en dat was het dan. Doei, tot de volgende keer maar weer.

Het is een spel dat volgens vaste regels wordt gepeeld. Met de IJssellijn als speelbal. De minister meldt dat plannen doorgaan, belangenclubs worden boos waarna Kamerleden, gedeputeerden en lokale en regionale politici de boel komen sussen. Zij bazuinen rond dat zij zich ernstig zorgen maken, dat zij pal staan voor het belang van de regio en er iets aan gaan doen.

Dat “doen” beperkt zich tot gerommel in de marge. Er is in Den Haag geen enkele partij die de plannen echt een halt toeroept. Bij sommige provinciale en lokale politici heb ik eveneens twijfels. Toen CDA’er Eurlings, de vorige minister, met de goederentreinen op de proppen kwam probeerden zijn regionale partijgenoten het plan te rechtvaardigen. Nadat duidelijk werd hoe groot de weerstand was gooiden ze het over een andere boeg. Maar laat het CDA zich niet ongerust maken. Ik zet ook vraagtekens bij de oprechtheid van andere partijen.

Neem nou de PvdA. De Noordtak, een echte oplossing, werd destijds door PvdA-minister Netelenbos geschrapt. Het ging haar niet zozeer om het geld maar vooral om het milieu. Zij beloofde toen ook dat het aantal goederentreinen over de IJssellijn beperkt zou blijven. Dat spoor was immers niet geschikt voor intensief goederenvervoer. Ja, Tineke wist het mooi te vertellen.

Het blijft zoals het is. Het rijk investeert miljarden euro’s in infrastructuur. Vooral in de Randstad. De regio’s daarbuiten worden afgescheept met een fooi en mooie woorden. Denkt u nu echt dat daar verandering in komt?

Ik verwacht binnenkort nog veel bezoekjes. De minister is net langs geweest. De bal ligt nu weer bij de waterdragers. Ik ga voor minimaal zes kandidaat-Kamerleden.

Op naar nummer 150!