Virus

Afgelopen weekeinde had ie me te pakken. Waarschijnlijk nog eerder. Ik was de dagen ervoor al zo sjagerijnig als de pest en ik wist niet waarom. Zondag sloeg het virus genadeloos en in volle hevigheid toe. Koortsaanvallen, hoofd vol watten, zo slap als een dweil en alles deed me zeer. Zo heftig was ik nog nooit door de griep aangepakt. Alle energie werd gespendeerd aan het gevecht tussen m’n afweersysteem en de valse indringer. Hij had niet alleen mij te pakken. Mijn vrouw was al eerder uitgeschakeld met een ander nog gemener virus en mijn kinderen kregen net als ik ook de volle laag. De uitzending van Politiek Rheden Live had er ook onder te leiden. Enkele genodigden waren eveneens gevloerd. Gelukkig kwam dat nog goed. Ja, denkt u: Wat moet ik met dit gewauwel? Zoek ’t even lekker uit. Gelijk heeft u maar het is voor mij een vorm van therapie. Een vijand die mij te sterk is. Het vreet aan me dat ik hulpeloos moet toezien dat er wat met me gebeurt zonder dat ik er wat aan kan doen.

Net als de mensen in Dieren die nu weer tegen ambtelijke en bestuurlijke muren aanlopen. Neem de bewoners van de Burgemeester Willemsestraat die bij de provincie geen voet aan de grond krijgen. Of de bewoners van de Oranjebuurt, die hun wijk plots zien afgesloten door een parkeergarage, een blok beton waar ze niet om gevraagd hebben. Of neem de machinaties aan de zuidwestkant van Dieren waar zonder blikken of blozen zes miljoen euro wordt uitgegeven aan de wegverlegging. Terwijl de MER dat juist afraadde. Volgens zekere bestuurders een eis van het rijk. Een eis waarvan na diepgaand onderzoek niets overbleef. Ze hadden het rijk namelijk zelf gevraagd om die eis op te nemen. Ja, zo gaat dat!

Mij kwam een noodkreet van een Dierenaar onder ogen. Machteloosheid, herhaling van traumatische ervaringen, zich compleet genegeerd voelen. Het verdriet en de woede spatten ervan af.

Ik raad bestuur en politiek aan nu eens echt te luisteren. Voorkom dat de Traverse getroffen wordt door het Hart van Dieren-virus.