Post

Als u dit jaar geen kerst- of nieuwjaarskaartje van neef Jan of tante Marie hebt ontvangen dan moet u niet boos worden. Het ligt niet aan hen. Vorige week kreeg ik de post voor de halve straat in de bus gepleurd. En dat is niet voor het eerst. Keer op keer liggen kaartjes en brieven voor de buren of zelfs voor adressen een paar straten verderop bij mij op de mat. Volgens mij rekent de postbode-nieuwe-stijl erop dat goedzak-Theo de envelopjes wel even op het juiste adres aflevert. Dat doe ik meestal trouw maar er zijn grenzen. Laatst kreeg ik een brief die bestemd was voor een adres in Arnhem. Ik heb ‘m in de brievenbus van de PTT, of hoe het bedrijf tegenwoordig ook heet, gekieperd.

Onlangs kreeg ik het verzoek om 92 cent porto te betalen voor een poststuk dat ik zou hebben ontvangen. Ik kon het op internet nazien compleet met foto het object. Maar wat ik ook zag, geen poststuk, wel het bedrag van 92 cent. Van de week volgde een herinnering. De kosten voor alle pogingen om het geld binnen te halen belopen inmiddels een veelvoud van die 92 cent. De keuze is aan mij: ik mag het geld overmaken of postzegels op de portokaart plakken. Maar ik doe het anders. Ik betaal niks en Tante Post betaalt mij niet voor de, inmiddels tientallen, stukken die ik op het juiste adres heb bezorgd. Een klassieke win-win situatie.

Die postzegels van tegenwoordig irriteren me ook. Er staat geen bedrag meer op maar een cijfertje. Bedacht door slimme marketingjongens. Met louter voordelen voor het postbedrijf. De verbinding tussen de dienst en wat u daarvoor betaalt vervaagt. Zo’n zegel plakt daardoor gemakkelijker weg, bij prijsverhogingen zijn er geen kosten voor het invoeren van nieuwe zegels en die prijsaanpassingen kunnen vrijwel geruisloos en onzichtbaar worden doorgevoerd.

Van mij krijgt u dit jaar geen kaartje. Ik weet namelijk niet of die aankomt. Daarom wens ik u allen vanaf deze pagina een gezellige jaarwisseling en een gezond en voorspoedig 2012.