Zo’n
dag als afgelopen zondag. Het zonnetje warmt je gezicht, ontelbare vogels
fluiten hun lied, krokussen staan in volle bloei en de eerste hommels zoemen
voorbij. De atmosfeer zindert van energie en je voelt de drang aan de slag te
gaan. Je wilt iets, geeft niet wat.
Daar
wist mijn vrouw wel raad op. Sterker nog, daar weet ze al maanden raad op. It’s
garden-time! Ik kan er niet meer onderuit. Ik heb geen groene vingers dus ze
moet me precies uitleggen hoe ze het wil hebben. De vijver moet weg en de groenstrook
geëgaliseerd. Nou ja, die “groenstrook” is meer een woestenij van ’n meter
breed en ’n meter of negen lang. De planten hebben het er al lang opgegeven. Afgraven
die hap, grind erover en van de zomer nog een waterornament en ’n paar bloembakken.
Dat scheelt onderhoud, oogt fris en de honden komen dan niet meer op zandpoten
naar binnen stuiven.
Eerst
de vijver. Een ingegraven waterbak die van binnen en van buiten is ingepakt met
waterdicht zeil en rondom afgezet met keien. Die zijn het eerst aan de beurt.
De berg stenen baart me zorgen. We zullen zien. Misschien heeft de buurman
belangstelling. Dan moet het water eruit. De vijver zit vol kikkers, vooral kikkers
die de winter niet hebben overleefd. Ik tel er een stuk of tien. Het stinkt als
een beerput. De pomp werkt gelukkig nog dus het water is er zo uit. Het zeil
belandt, inclusief dooie kikkers, in de kliko. Bak eruit wrikken en de vijver
is niet meer.
Nu kan grondverzetbedrijf
Kooijmans aan de slag. Ook vrouw Kooijmans hoor! Laat ik dat vooral niet
onvermeld laten. Altine scoort een kruiwagen bij haar broer en neemt zelf ook
de schop ter hand. Tussendoor zorgt ze voor de catering. Geweldige vrouw.
De tuin ziet eruit als een
slagveld. We zijn nog lang niet klaar maar het begin is er. Stijve spieren,
pijn in rug en botten deren ons niet. We zijn tevreden. Het jaar is nu echt
begonnen. Het is lente! Zo’n dag was afgelopen zondag.
