Wij laten onze fantasie de vrije loop als het over aliens gaat. Sommige mensen beweren zelfs dat zij onder ons zijn. Maar ja, je hebt wel meer mensen die in sprookjes geloven. Het gevaar komt ook niet van buiten. Het zijn geen gigantische dinosaurussen of uit de kluiten gewassen kakkerlakken die ons naar het leven staan. Nee, de vijand is juist heel erg klein, niet met het blote oog waar te nemen. Deze minuscule levensvormen zijn de echte bedreiging. In de loop der jaren zijn veel bacteriën vrijwel immuun geworden voor antibiotica en daardoor heel erg moeilijk te bestrijden. Ziekenhuizen en zorginstellingen zijn broeinesten voor deze krengen. Uitbraken komen steeds vaker voor en we kijken er niet echt meer van op als daarbij doden vallen.
Penicilline en antibiotica zijn stoffen die de mens van de twintigste eeuw beschermden. Maar die bescherming is eindig. Onzorgvuldig gebruik geeft bacteriën de kans zich aan te passen. Nieuwe, afdoende bestrijdingsmiddelen zijn moeilijk te vinden. En als die gevonden worden dan heeft de bacterie na verloop van tijd altijd weer een antwoord. Een eeuwigdurende strijd die nooit beslecht wordt.
De mens wordt steeds kwetsbaarder. In ieder geval in onze westerse samenleving. De hygiëne is zo ver doorgevoerd dat ons immuunsysteem onvoldoende wordt uitgedaagd. We zijn niet meer “hard” genoeg. Lichamelijke weerstand wordt verder uitgehold door stress en luchtvervuiling. Tegelijkertijd ontwikkelen bacteriën die weerstand juist wel.
Nee, de gevaarlijke vreemdeling heet niet Godzilla maar Klebsiella. We worden niet aangevallen door geniepige reuzenkakkerlakken maar door MRSA en EHEC. De grote held is dan ook niet Will Smith maar de onbekende wetenschapper die in zijn laboratorium op zoek is naar antwoorden tegen het microtuig.
