Digitaal
opgeslagen informatie is om verschillende redenen maar beperkt houdbaar. Een CD
geeft na een jaar of zes, zeven de geest. Dat geldt ook voor andere
gegevensdragers. Soms heb je dan een probleem in huis. Zo bleek een door de BBC op videoschijven vastgelegde kroniek van Groot-Brittannië na
zestien jaar onleesbaar te zijn. De computer en de programmatuur om de schijven
te lezen bestonden niet meer. Weg investering, weg inspanning van duizenden mensen.
Franse kerngeleerden hebben daar
wat op gevonden. Ik zal u niet vermoeien met de technische details maar zij
ontwikkelden een ”harde schijf” die tien miljoen jaar meegaat. De informatie op de
schijf waarschuwt toekomstige archeologen om niet te gaan graven op plekken
waar kernafval is opgeslagen. Er zijn nog wel wat probleempjes. Hoe ziet taal
er over pakweg vijf miljoen jaar uit en hoe wordt er dan gecommuniceerd? Je
moet er ook nog even voor zorgen dat de schijf in de daarvoor bestemde handen
komt. Niettemin een mooie vinding. Alle kennis, alles wat we weten over heden
en verleden kunnen we voor eeuwig vastleggen en (hopelijk) delen met de verre
toekomst.
Intrigerend en frustrerend tegelijk. De homo
sapiens, de mens in zijn huidige vorm, bestaat pas tweehonderdduizend jaar. Hoe
zit dat met de toekomst? Leven er over vijf miljoen jaar nog wel nakomelingen
van ons? Hoe zien onze kindskinderen er na 33.000 generaties uit? Wat doen ze,
waar zijn ze, hoe leven ze, hoe oud worden ze, heet een van hen Theo? Is de mens
verdrongen door andere levensvormen?
Antwoorden zijn er niet. Hoe graag we dat ook zouden
willen, een blik in de toekomstige werkelijkheid is ons niet vergund. Maar goed
ook want anders zou toekomst geen toekomst meer zijn en onze fantasie in een
klap nutteloos. Nee, ik wil van Star Trek blijven genieten. One to beam up!
