De brief van het hoofdkantoor liet geen ruimte voor
twijfels. Ze moeten er nu toch echt
uit. Met bezwaard gemoed trad ik hen
tegemoet. Even doorbijten. Ze hebben er recht op te weten waar ze aan toe zijn.
Na mijn mededeling bleef het even stil. Grijs mompelde wat
voor zich heen. Groen vroeg vertwijfeld “Dus toch! Waarom? Wat hebben wij
misdaan?”
Ik weer: “Jullie tijd is om. Volgens het hoofdkantoor
heeft met name Grijs al die jaren teveel gegeten en bovendien zijn jullie oud
en versleten.“ Ik deed snel een stapje terug want Grijs sperde dreigend zijn
klep open. “Oud? Versleten?” schreeuwde hij. “Hoe kom je daarbij. Jarenlang
hebben wij de zwaarste lasten gedragen en het vuilste werk opgeknapt. Toch kunnen
we nog vele jaren mee. Mankeert er soms iets aan onze wielen, zie jij
haarscheurtjes, deugt onze klep soms niet?”
Ik vertelde ze dat het niet anders kon. Ze worden nooit
meer geleegd. Ron en Riet zijn hun opvolgers. Riet neemt de taken van Groen
over en Ron vervangt Grijs. En ze krijgen hulp van Violet. Grijs en Groen
hadden er al van gehoord. Nou, met Violet hadden ze geen moeite. Goed voor het
oud papier! Met Riet en Ron ligt dat anders. Riet deelt de lakens uit wisten ze.
Die zeurt al jaren over de volle buik van Grijs. Nu heeft ze haar zin. Ze zijn
vooral boos op Ron. Grijs herinnert zich nog goed hoe hij Ron heeft aanbevolen
voor promotie. Juist om te voorkomen dat Riet haar zin zou krijgen. Die
promotie kwam. Maar helaas de geruchten bleken waar. Ron, eenmaal naast Riet
aangeschoven, was gedraaid als een blad aan de boom. Na zijn promotie volledig
ingepakt door Riet.
Ik trachtte hun wat op te monteren. Ik vertelde over de
chips van Ron en Riet. Dat die handig zijn om te bepalen bij wie ze horen en dat
die ook gebruikt kunnen worden om te zien hoeveel ze aankomen of afvallen. En
dat Violet zo’n fleurig deksel heeft. Het hielp geen zier. Mistroostig staarden
ze voor zich uit.
Zachtjes rammelend gingen ze heen.
