De jacht op de babyboomer is geopend. Dit soort berichten over mijn generatie doen het kennelijk goed. Of het klopt is een ander verhaal. Maar ja, helemaal vreemd is dat nu ook weer niet. In politieke kringen ritselt het van de figuren die aan dat beeld voldoen. De club van “links lullen en rechts zakken vullen”. Zij zijn deel van de drie à vier procent vertegenwoordigers van de naoorlogse generatie die met een riante beurs (te)veel jaren over hun studie hebben gedaan, vervolgens met boven-Balkenende-salarissen het bestuurderspluche hebben ingenomen. Nu zijn ze toe aan hun welverdiende wereldcruises. En zij zijn het van harte met hun partijvriendjes eens. Het maakt hen verder niet uit. De buit is immers toch al binnen.
De werkelijkheid is anders. Als ik om me heen kijk zie ik vooral mensen van mijn generatie die net als ik op de arbeidsmarkt kwamen toen zij zestien, zeventien jaar oud waren. Mensen die zich hun hele leven uit de naad hebben gewerkt en in veel gevallen versleten zijn voor hun 65e. Soms hebben ze zich via avondstudie een treetje omhoog kunnen werken. Hun gemiddelde pensioen ligt inclusief AOW rond de 1800 (CBP) euro per maand. Dat schept toch een heel ander beeld dan de verwende politieke nakomelingetjes ons willen doen geloven.
Uit een in 2010 verschenen rapport van het Centraal Planbureau (Vergrijzing verdeeld - toekomst van de Nederlandse Overheidsfinanciën) blijkt dat juist de dertigers en de veertigers, degenen die op de babyboomer jagen, gemiddeld het grootste beslag op de rijksfinanciën hebben gelegd. Voor de geborenen na begin jaren tachtig gaat het inderdaad minder. Maar is dat de schuld van de babyboomer?
