Zo, voor mij zit de vakantie er weer op. Even afstand genomen van de dagelijkse sleur. Twee weken Italië en ’n weekje Oostenrijk hebben me goed gedaan. Is ook goed voor het relativeringsvermogen. Genoten van de Italiaanse zon, de indrukwekkende historie en culturele pracht van Rome en de Toscaanse steden. En van de bergen van Karinthië met de kristalheldere bergriviertjes en meren. Prachtig allemaal! Maar toch ben ik blij weer terug te zijn. Al die oudheden, protserige pracht en praal van kathedralen en musea, trotse vestingen en kastelen kwamen me na ’n paar weken de neus uit. Het gaat vervelen. Als je iedere dag gebak krijgt geserveerd verlang je al snel weer naar een bord snert. En de Posbank is dan wel een molshoop maar het is er maar een en voor mij is ie hoog genoeg. Maar ik heb ook weer wat geleerd. Gedogen is niet een typisch Nederlands verschijnsel. In Italië kunnen ze dat nog veel beter. Het inwonertal van de Italiaanse hoofdstad Rome wordt geschat op 4 miljoen mensen. Daarvan zijn er 2,2 miljoen officieel geregistreerd. De overige 1,8 miljoen mensen verblijven er illegaal. Dat zijn nog eens getallen om over na te denken. En Italiaanse politiek is show en drama. De belangrijkheid van een politicus is af te meten aan de omvang van het politie-escorte. Om de haverklap moet je opzij springen voor weer een colonne die met gillende sirenes door het oude Rome crost. Dan toch maar liever een minister die met zijn broodtrommeltje, zijn aktetas en de broekklemmen om door Haagse straten fietst. Hoezeer ik ‘m ook verfoei. En de escapades van de Italiaanse grijsrug B. zijn van een heel ander gehalte dan een opmerking over de lieve ogen van een presentatrice door de Néderlandse grijsrug B.
Dan ligt Oostenrijk toch dichter bij ons. Daar heeft men nog dingen behouden die wij lijken te zijn vergeten. De reinheid van het land, het bewustzijn voor de leefomgeving en de discipline zijn opvallend. Bij een oversteekplaats wacht iedereen netjes tot het voetgangerslicht op groen springt. Ook als er geen politieagent te bespeuren is. Een hoffelijk en vriendelijk volk dat hard werkt en toch weet te genieten van de goede dingen des levens. Maar dat van die discipline benauwt me toch wel een beetje. Één grote roerganger lijkt genoeg om de massa op hol te doen slaan.
Ik heb de afgelopen weken de Nederlandse verkiezingscampagne behoorlijk intensief gevolgd. Kranten waren overal verkrijgbaar en Nederlandse televisie was dichtbij.
Van zo’n afstand lijkt het allemaal gemiezemaus. Gekwek tot in het oneindige. En ik zag politici die niet in hun eigen boodschap geloven. Ik weet nu in ieder geval op wie ik niet ga stemmen. Maar ik weet nog niet wat het dan wél wordt. Als ik ga kiezen op basis van eigenbelang dan kom ik uit bij een club met beginselen die me niet aanstaan. Als ik mijn gevoel volg dan kom ik uit bij een partij die mijn belangen verkwanselt en dat in het recente verleden zelfs bewezen heeft. Ik blijf zweven. Waarschijnlijk tot in het stemhokje.
