Het klinkt allemaal redelijk maar waar houdt die redelijkheid op? Waar ligt de grens tussen bescherming en bedreiging? Merken we pas dat die scheidslijn is overschreden als het te laat is?
In deze informatiemaatschappij staat de privacy toch al onder druk. Neem nou het Electronisch Patiëntendossier. Het project is afgeschoten maar ik ben er zelf nog niet uit of zo’n EPD nu een zegen dan wel een vloek is. Ik neig naar het laatste. Voorstanders roemen de voordelen. Uw medische gegevens zijn overal in Nederland beschikbaar en in geval van nood kan belangrijke tijdwinst worden geboekt. Tegenstanders wijzen op verdere uitholling van de privacy en misbruik van gegevens. Dat laatste is zeker niet denkbeeldig. Beveiliging hangt af van de zwakste schakel en dat is nog steeds de mens. Misbruik van data door commerciële partijen ligt al snel op de loer. En voor een overheid is er altijd wel een reden te vinden om ondanks alle garanties toch een kijkje in uw dossier te nemen.
Gelukkig wordt de overheid zich langzaamaan bewust van de gevaren. Het patiëntendossier is slechts een voorbeeld. Er zijn er nog wel meer. En ik wil u geen angst aanjagen. We leven niet in een totalitaire staat. U kunt vrijelijk uw mening uiten en na kritiek op de overheid wordt u niet door gleufhoeden van uw bed gelicht. Maar het kan nooit kwaad daar even bij stil te staan.
