Chelsea Clinton, de dochter van Bill en Hilary, heeft trouwplannen. “Wel”, dacht Chelsea, “De lessen van pa komen nu goed van pas.” Ze heeft alvast in het prenuptial agreement, het huwelijkscontract, laten opnemen dat haar toekomstige man met 10 miljoen dollar over de brug moet komen als hij vreemd gaat. Golfer Tiger Woods huilde krokodillentranen toen zijn escapades buitenshuis aan het licht kwamen. Ze gingen er bij het Amerikaanse volk in als koek. Zijn vrouw Elin dacht er het hare van. Zij liet Tiger een nieuwe prenuptial tekenen. Elin vangt 75 miljoen dollar als ze nog zeven jaar bij Tiger blijft. Handige meid die Elin. Ik vraag me trouwens af wat er na het verstrijken van die zeven jaren gaat gebeuren. Pakt Elin dan die 75 miljoen en zegt ze tabee tegen Tiger? Plakt ze er voor een stapeltje dollars nog wat jaartjes aan vast of is het juist Tiger die haar na zeven jaar zat is en inruilt voor een groen blaadje?
Ja, die Amerikanen toch. De liefde van de Amerikaanse vrouw gaat door de portemonnee. Die denkt “Liefde is mooi maar een huwelijkspolis en een vet pensioen zijn beter.”
Zulke regelingen zouden we mooi kunnen gebruiken bij onze verkiezingen. Wij gaan immers ook een soort contract aan met de partij van onze keuze. Met onze stem schenken wij die partij ons vertrouwen. Maar de garantie vervalt zodra wij het rode potlood neerleggen. Dan hebben wij vier jaar niets meer in de melk te brokkelen. Dat leidt niet zelden tot kiezersbedrog. Zie Arnhem. De haven in het Rijnboogplan was daar het belangrijkste verkiezingsitem. D66 en de VVD waren vóór de raadsverkiezingen nog voorstander van die haven. Maar nu daar voor hen het pluche lonkt laten zij de haven vallen als een baksteen. Hun kiezers in verbijstering achterlatend. Ook in Rheden zit D66 onrustig op de draaikruk. In januari achtte deze partij variant 3 voor de Traverse Dieren niet realistisch. Tien dagen ná de verkiezingen vindt D66 het teleurstellend dat de provincie variant 3 blokkeert. De D66-slogan “ Het kan anders!” krijgt zo een bijzondere invulling.
Een stemcontract zou een goede remedie zijn. Als de liefde over is, als een partij onze stem anders gebruikt dan we mochten verwachten, lichten we het contract. Niet pas na vier jaar maar onmiddellijk. In het stemlokaal krijgen we een verzegelde kopie van onze stem mee. Als wij vinden dat een partij ons bij de coalitievorming een poets bakt dan leveren we die stem weer in. Onze keuze wordt daarmee tenietgedaan en afgetrokken van het aantal stemmen van de betrokken partij. Als er genoeg stemmen worden ingeleverd kan dat dus zetels gaan kosten. Die mogen niet meer worden bezet. Ook niet door andere partijen. Dat zou de dames en heren politici wel wat voorzichtiger maken. Ze zouden dan vast minder gemakkelijk met hun standpunten jongleren alvorens met elkaar op het collegepluche te kruipen.
Om de stem van de kiezer zwaarder te laten meewegen zijn er nog wel meer mogelijkheden hoor. Het zou het democratische proces een stuk aantrekkelijker voor de kiezer maken.
Vertrouwen is mooi maar een stempolis is beter.
