Afgelopen weekeinde
had ie me te pakken. Waarschijnlijk nog eerder. Ik was de dagen ervoor al zo
sjagerijnig als de pest en ik wist niet waarom. Zondag sloeg het virus
genadeloos en in volle hevigheid toe. Koortsaanvallen, hoofd vol watten, zo
slap als een dweil en alles deed me zeer. Zo heftig was ik nog nooit door de
griep aangepakt. Alle energie werd gespendeerd aan het gevecht tussen m’n
afweersysteem en de valse indringer. Hij had niet alleen mij te pakken. Mijn
vrouw was al eerder uitgeschakeld met een ander nog gemener virus en mijn
kinderen kregen net als ik ook de volle laag. De uitzending van Politiek Rheden
Live had er ook onder te leiden. Enkele genodigden waren eveneens gevloerd. Gelukkig
kwam dat nog goed. Ja, denkt u: Wat moet ik met dit gewauwel? Zoek ’t even
lekker uit. Gelijk heeft u maar het is voor mij een vorm van therapie. Een
vijand die mij te sterk is. Het vreet aan me dat ik hulpeloos moet toezien dat
er wat met me gebeurt zonder dat ik er wat aan kan doen.
Net als de mensen in
Dieren die nu weer tegen ambtelijke en bestuurlijke muren aanlopen. Neem de bewoners
van de Burgemeester Willemsestraat die bij de provincie geen voet aan de grond
krijgen. Of de bewoners van de Oranjebuurt, die hun wijk plots zien afgesloten
door een parkeergarage, een blok beton waar ze niet om gevraagd hebben. Of neem
de machinaties aan de zuidwestkant van Dieren waar zonder blikken of blozen zes
miljoen euro wordt uitgegeven aan de wegverlegging. Terwijl de MER dat juist
afraadde. Volgens zekere bestuurders een eis van het rijk. Een eis waarvan na
diepgaand onderzoek niets overbleef. Ze hadden het rijk namelijk zelf gevraagd
om die eis op te nemen. Ja, zo gaat dat!
Mij kwam een noodkreet
van een Dierenaar onder ogen. Machteloosheid, herhaling van traumatische
ervaringen, zich compleet genegeerd voelen. Het verdriet en de woede spatten
ervan af.
Ik raad bestuur en
politiek aan nu eens echt te luisteren. Voorkom dat de Traverse getroffen wordt
door het Hart van Dieren-virus.
