Bloeddruk

Marijke van Haaren, de gedeputeerde die aan het hoofd stond van het gesjeesde Hart van Dieren, heeft nauwelijks aan haar stutten getrokken of Rheden toont weer ambitie. Dat gaat op traditionele wijze. Voor de Traverse Dieren wordt een tonnetje uit de schatkist gegrabbeld om alle oude documenten door een adviesbureau samen te laten vatten in een verse stapel papier.

Hooggeëerd publiek. De voorstelling gaat beginnen. Een nieuw spektakel van notities, structuurvisies, verkeerscirculatieplannen, alternatievenstudies, inspraakverslagen, enquêtes, rondetafelgesprekken, raadsvoorstellen, klankbordgroepen, quick-scans, presentaties, ateliers, haalbaarheidstudies, communicatieplannen, samenwerkingsovereenkomsten, peilingen, gebiedsontwikkelingsplannen en informatiebijeenkomsten. We trappen af met een ambitiedocument.

Als je alle stukken over Hart van Dieren en de Traverse op een hoop gooit krijg je ’n berg papier waar het gemeentehuis onder verdwijnt. Het Dierense circus heeft miljoenen gekost maar er is nog geen korrel zand verplaatst. En ik ben bang dat er nog vele miljoenen méér in de productie van papier wordt gestoken zonder enige garantie op resultaat.

In 2005 zat ik in de raad. Ik was fractievoorzitter van Leefbaar Rheden. Wij waren lid van de coalitie die aan de macht was en leverden een wethouder voor het college. In een poging grip op het project te krijgen diende ik voorstellen in voor strikte controles. Ik vreesde grote overschrijdingen en die wilde ik zien te voorkomen. Mijn suggesties werden door de raad van tafel geveegd. Daarop trokken wij ons terug uit de coalitie. Onze wethouder Hermens, een prima bestuurder, moest toen natuurlijk aftreden. Hij was, buiten zijn schuld, het allereerste politieke slachtoffer van Hart van Dieren.

Eind 2007 kwamen de tekorten boven water en donderde het project in elkaar. In opdracht van de in 2006 aangetreden raad (zonder mij, ik was niet herkozen) werd een onderzoek naar de oorzaken uitgevoerd. Maar zelfs in dat Lysias-rapport werd geprobeerd mijn eerdere waarschuwingen onder het tapijt te vegen. Ja, er werd lering getrokken, lessen voor de toekomst die moeten voorkomen dat iets dergelijks nog eens zou gebeuren. Ik geloof geen bal van al die goede voornemens.

De enige die toen de consequenties trok was PvdA-wethouder Wilschut. Hij hield de eer aan zichzelf. De overigen, bestuurders en politici, deden of hun neus bloedde. Het hele zooitje bleef gewoon zitten. Gelukkig staat de tijd niet stil. De meeste hoofdrolspelers, inclusief Van Haaren, zijn inmiddels van het politieke toneel verdwenen. In Rheden zit alleen de burgemeester nog in het zadel.

Laten we ook niet vergeten hoeveel ellende er over de bewoners van het plangebied is uitgestort. Ellende over mensen die uit hun huis werden gejaagd. Of over degenen die dachten dat hun mening enig gewicht in de schaal legde. Betrokken burgers die al hun energie en tijd in het project staken maar zich na alle teleurstellingen totaal gedesillusioneerd van de overheid afkeerden. Ach, laat ik maar ophouden. Beter voor m’n bloeddruk!

Een ding staat vast. Van de miljoenen die door het afvoerputje zijn gespoeld hadden we tot in lengte van jaren het zwembad én de bibliotheken open kunnen houden.