De jaren '00 (3)

De jaren ’00 (3)
Ter afsluiting van de jaren nul blijf ik wat dichter bij huis. In vogelvlucht weliswaar en ik moet veel weglaten maar ik moet het toch even kwijt. Het rumoer rond het spoor en weg in Dieren houdt al tientallen jaren, heeft veel ellende gebracht en een heleboel geld gekost. Begin jaren 2000 leek er eindelijk een oplossing voor dit probleem te zijn gevonden.
In 1999 werd de Noordtak van de Betuweroute geschrapt. Dat zou in Dieren leiden tot meer treinen en nog grotere problemen. De gemeente en de provincie zagen hun kans schoon en presenteerden een prachtig plan waarin het spoor- en wegverkeer ondergronds door Dieren zou worden geleid. Bovengronds zou het dorp een nieuw hart krijgen. Een Hart voor Dieren.
Toen begon het gedonder. De Tweede Kamer had afgedwongen dat het rijk 70 miljoen euro zou bijdragen. Maar “Den Haag” werkte tegen. De minister vond 28 miljoen voor een paar tunnels onder het spoor wel genoeg. Na veel loven en bieden werd toch nog 50 miljoen euro van het rijk binnengehaald. Voor een versoberd plan, de later berucht geworden 8-min variant.
Het tot Hart van Dieren omgedoopte project maakte steeds meer los bij de bevolking. Woningen moesten voor het plan wijken en bewoners waren des duivels over de wijze van communiceren. Gevolg van een staaltje ivoren toren gedrag van de gemeente. De weerstand tegen het project werd dan ook steeds sterker. Een groot deel van de inwoners van Dieren en wijde omgeving kwam tegen het plan in het geweer. Een verkeerscirculatieplan en een stedenbouwkundige schets leverden 1500 reacties op.
Ik zat destijds (2002-2006) voor Leefbaar Rheden in de raad. Ik was altijd voorstander van het project geweest maar de financiering baarde me zorgen. Mijn voorstel voor een strikte controle en meer grip op het project werd alleen door GroenLinks gesteund. Wij stapten daarop uit de coalitie. Kees Hermsen, namens ons wethouder in het college van B&W, moest daarom ook opstappen. Het eerste politieke slachtoffer van het project.
Gemeente en provincie gingen onverstoorbaar verder. Met veel leed tot gevolg. Mensen moesten hun huizen verlaten. Burgers die zich met hart en ziel inzetten en op uitdrukkelijk verzoek van de gemeente ideeën inbrachten werden genegeerd en politieke partijen braken hun kiezersbeloften.
Eind 2006 struikelde opnieuw een coalitie over het project. Dit keer waren Wim Pieper (Gemeentebelangen) en Rikus Brader (SP) de klos. In 2007 ging het project knock-out. Er was een gigantisch tekort. Zo’n 10 miljoen. Toenmalig wethouder Jan Bart Wilschut bleek de enige met eergevoel. Hij stapte uit eigen beweging op. Er waren meer bestuurders met boter op het hoofd. In een geval zelfs meer dan Wilschut. Maar zij kleeft heden ten dage nog steeds aan het (provinciale) pluche.
Na Atelier Verdaas kwamen we met de Tafel van 10 in 2008 uit bij variant 3, de Traverse Dieren. Bestuur en politiek opnieuw blij en enthousiast. Al helemaal toen eind 2008 de rijksbijdrage werd veiliggesteld. Maar de Traverse is geen lang leven beschoren. Opnieuw gaat het mis. Provincie en gemeente bakkeleien over geld en over het project zelf. En de Tafel van 10 heeft de pijp aan maarten gegeven. De cirkel is rond.